در شماره جدید شهروند امروز مقاله‌ای از خانم سوسن شریعتی با عنوان «دیالکتیک اعتراف و بخشش» به چاپ رسیده است. این مقاله با اشاره به بخشش آمنه از قصاص چشم جوان اسید پاش، به بحث در زمینه بخشش و انتقام می‌پردازد. گذشته از اینکه مقاله بسیار خواندنی است، نکته‌ای را تحت عنوان اینکه بخشش، واکنشی غریزی نیست و نیازمند مقدماتی است، مطرح می‌نماید و چنین اشاره می‌کند:
«قربانی وقتی ببیند که دیده شده است، رنجَش به رسمیت شناخته شده است، مجرم لب به اعتراف گشوده و به صدای بلند طلب عفو و بخشش و ابراز پشیمانی می‌کند، این امکان را می‌یابد که به بخشش فکر کند. برای بخشش باید تقاضایی باشد. می‌توان بخشید به شرط آنکه مجرم دستش را برای طلب بخشش جلو آورده باشد».
به گمان من این همان حلقه مفقوده است که در جملات آقای خاتمی وجود ندارد. مردم بزرگوارند اما آیا حکومت به رنجی که داده اعتراف می‌کند؟؟ آیا دستی برای طلب بخشش به پیش می کشد؟؟
نقل از فیسبوک
نقل از فیسبوک
